ΙΔΗ: ΚΑΘΑΡΟ-ΣΕΛΑΚΑΝΟ-ΜΕΤΑΞΟΧΩΡΙ

                     ΚΑΘΑΡΟ-ΣΕΛΑΚΑΝΟ-
   ΜΕΤΑΞΟΧΩΡΙ
                                Του ορειβάτη Δακανάλη Μανόλη

Το οροπέδιο του Καθαρού (υψ.1200μ) είναι το δεύτερο σε μέγεθος του όρους Δίκτη και βρίσκεται στο ανατολικό μέρος του βουνού. Κατοικείται κυρίως από βοσκούς το καλοκαίρι, ενώ υπάρχουν και καλλιέργειες όπως κρασάμπελα, μηλιές, αχλαδιές, καρυδιές και αμυγδαλιές. Επικρατεί ένα ιδιαίτερο καθεστώς ιδιοκτησίας γης, καθώς όλη η έκταση ανήκει στο δημοτικό διαμέρισμα της Κριτσάς και μόνο οι μόνιμοι κάτοικοι του χωριού έχουν δικαίωμα να χτίσουν σπίτια και βίλες.

Στις 28 Σεπτεμβρίου 2014 σαράντα έξι ορειβάτες του Ορειβατικού Ηρακλείου με αρχηγό την Άννα Παπαδάκη, μεταξύ των οποίων και ο γράφων βρεθήκαμε στο Οροπέδιο του Καθαρού. Ο καιρός ήταν πολύ μπουκωμένος με χαμηλές για την εποχή θερμοκρασίες και μόλις ξεκινήσαμε νότια πορεία πάνω στο μονοπάτι Ε4 για το μαγευτικό δάσος Σελάκανο, άρχισε το δρολάπι.

Για έξι περίπου χιλιόμετρα βαδίζαμε σε δασικό δρόμο, μόλις μπήκαμε στο δάσος του Σελάκανου, το μονοπάτι ελίσσονταν μέσα στο πευκόδασος και ήταν δυσδιάκριτο, απαιτείτε μεγάλη προσοχή κυρίως, όταν καλύπτεται από ομίχλη. Το δάσος αποτελείται από τραχεία πεύκη, που αντέχει στην ξηρασία και το βραχώδες έδαφος. Παράλληλα μέσα στο πευκόδασος υπάρχουν, σφεντάμια, πρίνοι, λιοπρίνια, κυπαρίσσια και είναι από τα μεγαλύτερα της Κρήτης. Στις βραχώδεις πλαγιές της Δίκτης ζουν αετοί, γεράκια, διάφορα άλλα αρπαχτικά και μια πολύ μεγάλη αποικία γυπαετών, που πετούσαν πάνω από τα κεφάλια μας για ανεύρεση τροφής.

Στο Σελάκανο οι μέλισσες έχουν το βασίλειο τους, γιατί είναι ο σημαντικότερος μελισσοπαραγωγικός τόπος στο νησί και οι μελισσοτρόφοι μεταφέρουν τα μελίσσια τους εκεί από τα διάφορα μέρη της Κρήτης. Η κοιλάδα του Σελάκανου είναι από τα ομορφότερα και σπουδαιότερα οικοσυστήματα, τριγυρισμένη με ρέματα, μικρά φαράγγια και άγρια βράχια, προστατεύεται δε από το NATURA 2000.

Ο οικισμός Σελάκανο (υψ.930μ) είναι μικρός, βρίσκεται μέσα στα πεύκα και κατοικείται από λιγοστούς κατοίκους, που ασχολούνται κυρίως με τη μελισσοκομία και τη κτηνοτροφία. Στο καφενείο της Στέλλας απολαύσαμε τον καφέ μας και η αρχηγός μας Άννα έφερε μια τούρτα στα γενέθλια του συνορειβάτη μας Μιχάλη Λυρατζάκη, ο οποίος έσβησε τα κεράκια και του ευχηθήκαμε όλοι να ζήσει χρόνια πολλά.

Από 15 Ιουλίου μέχρι 18 Αυγούστου 2010 εκδηλώθηκαν τρεις πυρκαγιές νυχτερινές ώρες από άγνωστους δράστες στην καρδιά του δάσους, με αποτέλεσμα να γίνουν στάχτη περίπου 500 στρέμματα δασικής έκτασης. Η έγκαιρη όμως επέμβαση της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας απέτρεψε τα χειρότερα. Το προχωρημένο της ώρας εκδήλωσης των πυρκαγιών αφήνει πολλά υπονοούμενα για τους δράστες. Το δάσος ευτυχώς από μόνο του άρχισε να αναδασώνεται.

Ένα πάρα πολύ καλά διαμορφωμένο μονοπάτι ελίσσεται μέσα στο πευκόδασος, από τη δεξιά πλαγιά του άγριου φαραγγιού Παρσά και καταλήγει στον σχεδόν εγκαταλειμμένο οικισμό Μεταξοχώρι (υψ.680μ), που είναι πατρίδα του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως και Αλεξανδρείας Μελετίου Δ΄( Εμμαν. Μεταξάκης) 1871.

Όλη τη μέρα έβρεχε κατά διαστήματα – κατά ριπές που λένε και σταματούσε γρήγορα. Το βουνό μύρισε χειμωνίλα και το απολαμβάναμε πάρα πολύ. Η όλη πορεία ήταν 19,2 χιλιόμετρα με μικρές υψομετρικές κλήσεις και μας πήρε 7 ώρες.

Από το γραφικό χωριό Χριστός (υψ.500μ) πήραμε το λεωφορείο για την επιστροφή μας.-