ΙΔΗ: ΡΟΥΒΑΣ - ΖΑΡΙΑΝΟ ΦΑΡΑΓΓΙ

ΡΟΥΒΑΣ ΚΑΙ ΖΑΡΙΑΝΟ

ΦΑΡΑΓΓΙ

Του Δακανάλη Μανόλη

Αντιπροέδρου ΕΟΣ.Μοιρών

Μεγάλες ορθοπλαγιές στέκονται δεξιά και αριστερά του φαραγγιού κατάφυτες από πολύμορφα πεύκα, εδώ και εκατομμύρια χρόνια. Στα μέσα της διαδρομής το φαράγγι στενεύει πολύ και δημιουργούνται δύσκολα περάσματα. Το μονοπάτι ελίσσεται μέσα στο φαράγγι και το δάσος βρίσκεται σε πολύ καλή κατάσταση. Τα κιγκλιδώματα που έχουν τοποθετηθεί από τα παλιά στα επικίνδυνα σημεία, προστατεύουν τους πεζοπόρους από τα διάφορα ατυχήματα.

Για πολλοστή φορά ο Ορειβατικός Μοιρών το πρωί της 2ας Δεκεμβρίου 2012 με 29 ορειβάτες και αρχηγό την Ειρήνη Τζαγκαράκη ανηφόρησε από τη γραφική λίμνη Βότομος για το μαγευτικό δάσος του Ρούβα. Η μέρα ήταν ηλιόλουστη αρκετά ζεστή σχετικά με την εποχή, γιατί επικρατούσαν θερμοί νότιοι άνεμοι.

Ο μαγευτικός καταρράχτης του φαραγγιού ήταν μουντός και στεγνός από νερό λόγω της ανομβρίας. Περιμένει τα νερά του χειμώνα, να του δώσουν ζωή και να τον κάνουν στολίδι του βουνού.

Μετά από δυο ώρες ευχάριστης πορείας μέσα στο φαράγγι και το δάσος που αποτελείται από πρίνους, πεύκα, αζίλακες και σφεντάμια φθάσαμε στην εκκλησία του Αγίου Ιωάννη στο Λάκκο του Ρούβα, στον οποίο υπήρχε μια πανδαισία χρωμάτων στα φυλλοβόλα δέντρα λόγω της εποχής του Φθινοπώρου. Το θέαμα ήταν μοναδικό με τοπία απείρου κάλλους, ενώ οι εναλλαγές του περιβάλλοντος ήταν πολύ εντυπωσιακές. Το πρινόδασος του Ρούβα είναι ίσως το μεγαλύτερο στην Ελλάδα όπως λένε οι ειδικοί.

Ευχαριστούμε πολύ την παρέα από το χωριό Μάκρες μεταξύ των οποίων ήταν ο Στυλιανάκης Γιώργης, για τη φιλοξενία που μας έκαναν με οφτό, βραστό και κοκκινιστό κρέας.

Στο άγριο αυτό μέρος έβρισκαν καταφύγιο και τροφή όλοι οι καταδιωκόμενοι στις διάφορες κατακτήσεις της Κρήτης. Στην Τουρκοκρατία υπήρξε καταφύγιο των Χαίνιδων Κωστή και Φραγκή Φραγκιαδάκη ή Λεράτου από τα Βορίζα, του Καπετάν Κόρακα από την Πόμπια και άλλων οπλαρχηγών, ενώ κατά τη Γερμανική κατοχή υπήρξε κατά καιρούς λημέρι του Καπετάν Πετρακογιώργη.

Μετά την αποτυχημένη επανάσταση του Δασκαλογιάννη το 1770 ο Τούρκος Σερασκέρης Τοκματζαδέ, με την πρόφαση υπογραφής συμφωνίας παγίδευσε 82 πρόκριτους των Σφακιών και τους φυλάκισε στον Κούλε Ηρακλείου. Το Δασκαλογιάννη τον έγδαρε ζωντανό στην ομώνυμη πλατεία του Ηρακλείου. Το 1774 οι επιζήσαντες πρόκριτοι κατόρθωσαν, να δραπετεύσουν μια χειμωνιάτικη νύχτα από τον Κούλε. Όσοι δεν σκοτώθηκαν ή τραυματίστηκαν πέφτοντας από τα τείχη, έφθασαν στο δάσος του Ρούβα σε μια σπηλιά. Πατριώτες από την περιοχή τους πρόσφεραν τρόφιμα και προστασία. Τους έπιασε όμως μεγάλη χιονιά και έτσι όπως ήταν αδύναμοι πέθαναν μερικά άτομα μεταξύ αυτών και ο πρωτόπαπας των Σφακιών. «Όσοι κι αν είστε χριστιανοί και βλέπετε τον ήλιο, κλάψετε τον πρωτόπαπα που πόθανε στο σπήλιο». Ο ωκύποδας Ανωγειανός Γ. Σουλτάτος πήγε στα Σφακιά, ειδοποίησε τους Σφακιανούς, οι οποίοι έτρεξαν και τους περιμάζεψαν. (Πηγές: Ιστορίες Ψιλλάκη, Μουρέλλου και Θ. Δετοράκη).

Τον Μάρτιο του 1890 βρέθηκε στου Ρούβα μια μεικτή ομάδα ανταρτών Σφακιανών και Ανωγειανών, με σκοπό να εκτελέσουν το γενίτσαρο αγά των Κουρτών, που είχε γίνει εφιάλτης των χριστιανών της Μεσαράς. Από τα Σφακιά ήταν, οι Λιάπης από την Ίμπρο, Πενθερουδάκης Γιώργης ή Τσάκαλος, Νικόλαος Γαλάνης και Mάμαλιος, ενώ Ανωγειανοί ήταν, οι Δραμουντάνης ή Πατέρας, Χαιρέτης Κώστας ή Χαιρετόκωστας και ο Γιώργης Μασαούτης. Εκεί συνάντησαν ένα βοσκό, τον οποίο θεώρησαν ύποπτο για προδοσία. Αυτός τους καθησύχασε με το επιχείρημα, ότι είναι χριστιανός, θα πάει να τους φέρει τρόφιμα και καπνό. Το πρωί βρέθηκαν κυκλωμένοι από τους Τούρκους, έκαναν ηρωική έξοδο νότια στην κορφή «Αμπελάκια» και κατά την επιχείρηση σκοτώθηκε ο Τσάκαλος (1858-1890), που κατάγονταν από το Ροδάκινο και κατοικούσε στους Κούμους Ρεθύμνου. Ήταν πασίγνωστος στην Κρήτη και το πανελλήνιο για το ελεύθερο φρόνημά του, την ανδρεία του και τα κατορθώματά του κατά των Τούρκων καταχτητών και την προάσπιση των αδυνάμων και κατατρεγμένων χριστιανών. Οι Οθωμανοί βεβήλωσαν το σώμα του εξαίρετου ήρωα αποκεφαλίζοντας και κατακόπτοντας αυτό σε μύρια τεμάχια. Το μνημείο του βρίσκεται δίπλα στο πέτρινο εκκλησάκι του Αϊ Γιάννη.

Η χλωρίδα στην περιοχή είναι πάρα πολύ πλούσια. Στη θέση «Διπλόρι» ενδημεί το δέντρο Ζέλκοβα-Αμπελίτσα-Ανέγνωρο σε έκταση 20 περίπου στρεμμάτων, ενώ πάνω από τη μάνα του νερού ενδημεί η σπάνια ορχιδέα το Κεφαλάνθηρο της Κρήτης, που ανακαλύφθηκε το 1889, ο δίκταμος ή έρωτας είναι ενδημικό της Κρήτης και πολλά άλλα. Στην πανίδα απαντάμε αγριόγατους, γύπες ή σκάρες, γυπαετούς ή κοκαλάδες, χρυσαετούς, γεράκια, φάσες, κίσσες, λαγούς, ασβούς, αγριόγατους και ζουρίδες.

Κατά κοινή ομολογία όλοι έμειναν κατενθουσιασμένοι και μαγεμένοι από το απείρου κάλλους τοπίο που περπάτησαν και γνώρισαν. Εμείς που πάμε συνέχεια μας μαγεύει ιδιαίτερα και ξεχωριστά η κάθε εποχή με τις δικές της ομορφιές. Η όλη πορεία κράτησε τέσσερις ώρες.-

Aναρτήθηκε στο idi45.blogsrot.com στις 3-12-2012.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΑΠΟΨΗ του νότου φύλλο 656 της 11-12-2012.