ΙΔΗ: ΑΛΠΙΚΟΣ ΓΚΙΓΚΙΛΟΣ

ΑΝΑΒΑΣΗ ΣΤOΝ ΓΚΙΓΚΙΛΟ

Του ορειβάτη Δακανάλη Μανόλη

Οι πρώτες ακτίνες του κοσμογυριστή ήλιου διαπερνώντας τα σύννεφα φώτιζαν τις γκρίζες πλαγιές του κακοτράχαλου και αφιλόξενου Γκίγκιλου (υψ2080μ), ο οποίος ορθώνεται επιβλητικά ως ένας πέτρινος γίγαντας και άγρυπνος φρουρός της Σαμαριάς τώρα και εκατομμύρια χρόνια. Γκίγκιλος σημαίνει σαπισμένος, γιατί από τις απόκρημνες πλαγιές του πέφτουν βράχια καθ όλη τη διάρκεια του χρόνου. Είναι ένα ασυνήθιστο άτσαλο βουνό Αλπικής μορφής, στις απότομες πλαγιές του οποίου υπάρχουν δέκα και πλέον σπηλαιοβάραθρα, ενώ έχουν ασφαλιστεί πολλές αναρριχητικές διαδρομές.

Τουρίστες από όλο τον κόσμο κατηφόριζαν στο Ξυλόσκαλο με νοσταλγία για να απολαύσουν τον μαγευτικό φάραγγα της Σαμαριάς, που είναι γνωστότατος σε όλο τον κόσμο. Οι 22 ορειβάτες του Ορειβατικού Μοιρών με αρχηγό το Μανόλη Ντρετάκη στις 8-10-2017 για να κατακτήσουν την κορφή του Γκίγκιλου, άρχισαν την ανηφορική τους ανάβαση από το Ξυλόσκαλο (υψ1226μ) ακολουθώντας το μονοπάτι Ε4. Στο ξεκίνημα ο καιρός ήταν μπουκωμένος, φυσούσε δυνατός παγωμένος βοριάς και τότε θυμήθηκα, τι έλεγε η γιαγιά μου πριν από πολλά χρόνια, «Λιάσε ήλιε να λιαστώ, κάψε του βοσκού τη ράχη, κάψε και την εδική μου, να σου δώσω τη ζωή μου». Η ανάβαση αποδείχτηκε πολύ δύσκολη και απαιτητική. Κάθε νέο μονοπάτι αποτελεί ένα μυθιστόρημα, που περιμένεις να το διαβάσεις.

Η περιοχή του Εθνικού Δρυμού της Σαμαριάς από το 1962, διακρίνεται για την πλούσια χλωρίδα με αειφόρα ανάπτυξη, ενώ η πανίδα αποτελείται από γύπες ή σκάρες, χρυσαετούς, γυπαετούς ή κοκαλάδες και τον Κρητικό αίγαγρο το ΚΡΙ-ΚΡΙ ή αγρίμι. Από το 2010 αποτελεί μέρος του Παγκοσμίου Δικτύου Αποθεμάτων Βιόσφαιρας της UNESKO.

Το εντυπωσιακό οροπέδιο του Ομαλού, το άγριο φαράγγι της Σαμαριάς, οι αφιλόξενες κορφές των Λευκών Ορέων, έχουν συνδεθεί διαχρονικά με πολλά ιστορικά γεγονότα, αφού αποτέλεσαν κρησφύγετα των επαναστατών και κάθε καταδιωκόμενου πατριώτη.

Παντού υπάρχουν άγριες και απάτητες βουνοπλαγιές με μοναδικούς σχηματισμούς. Εντυπωσιάζουν οι θαμνώδεις κέδροι, αλλά πολύ περισσότερο τα μοναδικής ποικιλίας κυπαρίσσια των Λευκών Ορέων, όπου το καθένα αποτελεί διαφορετική φιγούρα, στο ρίζωμα, στον κορμό και στους κλώνους.

Φθάνοντας στα 1400 μέτρα υψόμετρο βρεθήκαμε ανάμεσα σε εντυπωσιακούς σχηματισμούς βράχων. Το μονοπάτι περνά κάτω από μια πέτρινη φυσική καμάρα και συνεχίζει ανάμεσα σε ογκώδη βράχια με στενή δίοδο, που μόλις περνά ο ορειβάτης. Υπέροχο θέαμα και απόλαυση για αχόρταγο μάτι που σάρωνε ολόκληρο το βουνό.

Η πηγή «Λινοσέλι» (Σελί των Ελλήνων) με τα κρυστάλλινα και κατάκρυα νερά, αποτελεί νάμα ζωής για τον κάθε διαβάτη. Γύρω από το Λινοσέλι τοποθετείται γνωστό αρχαίο μαντείο.

Το μονοπάτι μέχρι το «Διάσελο» σχηματίζει πολλές φουρκέτες πάνω σε μια μεγάλη σάρα, που καλύπτει σχεδόν ολόκληρη την ανατολική πλαγιά του όρους «Ψιλάφι».

Νότια από το Διάσελο απλώνεται το κατάφυτο με πεύκα και κυπαρίσσια φαράγγι της Τρυπητής, που φτάνει ίσαμε το Νότιο Κρητικό Πέλαγος.

Από το Διάσελο τραβερσάραμε ακολουθώντας ένα σημαδεμένο υποτυπώδες μονοπάτι, που μας οδήγησε στη βορειοανατολική βραχώδη πλαγιά του Γκίγκιλου. Το σήμα κινδύνου αριστερά μας προειδοποιεί, ότι υπάρχει το βάραθρο της «Καλιακούδας» βάθους 115 μέτρων. Η ανάβαση για την κορφή είναι κουραστική και απρόβλεπτη. Όμως ο καθάριος αέρας που δροσίζει το ταλαιπωρημένο κορμί, οι μεθυστικές μυρωδιές, τα έντονα χρώματα του βουνού, ξεσηκώνουν τις αισθήσεις, αναζωογονούν την ψυχή και επιτυγχάνεται ο σκοπός. Εμείς ως αίγαγροι ακροβατούσαμε πάνω στα τσουγκρωτά βράχια και μετά από λίγο πατήσαμε στην κορφή. Η όλη πορεία κράτησε τρεισήμισι ώρες σκληρής ανάβασης.

Πάνω στην κορφή κατά τη μυθολογία υπήρχε ο θρόνος του Κρητογενή Δία, ενώ στην κορυφογραμμή του όρους «Ψιλάφι» (υψ1984μ) πραγματοποιούσε τις αρματοδρομίες του. Ανατολικά ίσταται ο Βολακιάς (υψ2116μ) και ανατολικότερα φιγουράρει η υψηλότερη κορφή των Λευκών Ορέων «Πάχνες» (υψ2453μ). Τα Λευκά Όρη έχουν αμέτρητες κορφές που τις χαρακτηρίζει το κωνικό σχήμα με σχεδόν μηδενική βλάστηση. Το ανάγλυφο του βουνού μοιάζει με «σεληνιακό» τοπίο ή ορεινή έρημο όπως την αποκαλούν, είναι δε μοναδικό φαινόμενο στην Ελλάδα.

Η θέα από την κορφή ήταν πανοραμική, επικρατούσε μια απέραντη ηρεμία και βλέπαμε μέχρι τη Γραμβούσα και τη Γαύδο το νησί της Καλυψώς. Απολαύσαμε από ψηλά, όλα όσα προαναφέραμε, σε αυτό μας βοήθησε η διαύγεια της ατμόσφαιρας, γιατί ο καιρός βελτιώθηκε θεαματικά. Όσο και να φαίνεται παράξενο στο βουνό ξεφεύγεις και χάνεις την επαφή με την πραγματικότητα. Η παραμονή μας όμως στην κορφή κράτησε λίγο, όσο ένα όνειρο. Αν μπορούσαμε, θα αλυσοδέναμε τον κοσμογυριστή ήλιο, να σταματήσει, να μείνουμε εκεί για πολλές ώρες.

Συμπερασματικά η ανάβαση στον Γκίγκιλο, είναι μια ανεπανάληπτη, συγκλονιστική εμπειρία μέσα σε μια άγρια και πρωτόγονη φύση.

Επιστρέφοντας στο Ξυλόσκαλο ο ήλιος βρίσκονταν ήδη μια κονταριά πάνω από τη δύση του. Η όλη πορεία μας πήρε περίπου έξι ώρες.-